Ousmane dacht dat Europa het paradijs was: ''Het is de hel''

woensdag, 21 mei 2025 om 11:12

In 'De Wereld in Ter Apel', kregen documentairemakers Hans Hermans en Martin Maat een jaar lang een exclusief kijkje in het asielzoekerscentrum. In de aflevering zat Ousmane uit Guinee.

Moeilijke jeugd in Guinee

Ousmane heeft het niet makkelijk gehad. ''In mijn land was het echt moeilijk. Mijn moeder is getrouwd met mijn vader. Hij heeft twee vrouwen.'' De jongen moet dagelijks toezien hoe zijn moeder klappen krijgt van zijn vader: ''Ik heb veel gezien.''

Hij wordt naar Fria gestuurd, een industriestad. Daar gaat hij studeren, maar gelukkig hij Ousmane er niet. ''Ik was daar een soort slaaf.''

Hij moet boontjes pakken en die zien te verkopen. Soms van 10.00 uur tot 15.00 uur, en soms van 08.00 uur tot 15.00 uur. ''Als ik daarmee klaar was, moest ik naar huis wandelen. Dan was het al laat. Als ik naar school ging, viel ik in slaap. Ik was zo moe dat ik me niet kon concentreren.''

Ousmane besluit zijn moeder te bellen en vraagt of hij terug mag komen naar Conakry, waar zijn familie woont.

''Mijn moeder zei: 'Nee Ousmane, jij weet dat je vader slecht voor jou is en je elke dag slaat, en mij ook'.'' Ze adviseert hem daar te blijven, maar wil ook iets voor hem proberen te regelen. Hij moet samen met zijn oom naar Europa gaan.

Naar Europa

Dat gebeurt. Ousmane en zijn oom stappen op de boot. De eerste keer mislukt. ''Als je naar Europa wil, moet je betalen. Als het niet lukt, moet je weer opnieuw betalen.'' Bij de tweede tocht komt de oom van Ousmane om het leven. Hij verdrinkt als hij in zee terechtkomt.

Ousmane is op dat moment pas 14 jaar oud. Via Mali en Burkina Faso komt hij in Libië terecht. Daar blijft hij zes maanden en reist dan door naar Italië. Daar zit hij anderhalf jaar. Hij wil er niet blijven vanwege het racisme in het land. ''Als je daar donker bent, stopt de busschauffeur niet voor je.''

Hij probeert er een baan te vinden. ''Italiaanse mensen krijgen tien euro per uur, maar donkere mensen maar vijf of drie euro.''

Nederland

Ousmane komt uiteindelijk naar Nederland. Na twee weken in Ter Apel komt hij terecht in het AZC in Drachten. ''Daar was het echt moeilijk.'' Hij meldt zich aan bij de voetbalclub Harkemase Boys. De trainer zegt tegen hem dat hij het seizoen daarop mee mag doen met het eerste elftal.

Maar dan gaat het mis. Zijn advocaat vertelt hem dat het IND een negatief advies heeft afgegeven. Hij mag niet in Nederland blijven en moet terug naar Italië. Een paar weken later komt hij terug van school als er hard op de deur wordt geklopt.

Ousmane wordt opgehaald en krijgt te horen dat hij naar de gevangenis moet in afwachting van zijn uitzetting. Hij raakt in paniek en wil nog snel wat kleren pakken. Dat mag niet en Ousmane wordt beetgepakt door maar liefst zes politieagenten.

Hij zit een week in de gevangenis in Rotterdam als er een psycholoog komt. Die constateert dat hij 'niet gek' is, maar dat de jongen kampt met traumatische ervaringen. Inmiddels krijgt hij hulp van MOO (Medische Opvang Ongedocumenteerden).

'Niet het paradijs'

Hoewel hij Nederland dus moet verlaten, gaat hij hier inmiddels naar school. Ousmane doet hard zijn best. Hij volgt een techniekopleiding, loopt stage, voetbalt, maakt muziek en geeft zelfs zwemles aan kleine kinderen.

In zijn muziek vertelt hij zijn levensverhaal. Hij praat met Afrikanen die naar Europa willen komen. ''Europa is niet El Dorado, niet het paradijs. Zij denken dat dat wel zo is. Europa heeft een eigen realiteit, maar dat kan je niet weten als je hier niet bent.''

''Ik probeer te zeggen dat ze daar moeten blijven. Hier is echt de hel'', zo zucht Ousmane. ''Ik zag veel mooie dingen, veel mooie clips, voetbal, gebouwen. Ik dacht dat dit het paradijs was. Maar het is eigenlijk anders. Het geeft zoveel stress.''

'Ik ben moe'

Ousmane vertelt dat wanneer Afrikanen naar Europa komen, we niet moeten denken dat ze komen omdat ze blij zijn. ''Wij komen hier omdat daar (in thuislanden red.) problemen zijn.''

Ousmane haalt veel kracht uit 'meneer Henk'. ''Hij is een Surinamer. In Nederland is hij mijn vader'', zo vertelt Ousmane terwijl hij de tranen van zijn gezicht veegt. ''Hij doet alles voor mij. Alles. Geld, eten, alles. Soms gaan we naar Vitesse met zijn vrouw Corinda.''

''Ik ben altijd positief, maar ik ben moe. Ik probeer door te gaan maar ik kan niet slapen. Ik neem slaapmedicatie voor mijn traumatische ervaringen.''

''Als je mij ziet denk je: 'Het gaat goed'. Maar eigenlijk ben ik moe.''