De 95-jarige Lenie is eenzaam. Ze is moeder van vier kinderen, waarvan er drie leven. Haar kinderen hebben het echter 'te druk' voor haar. Omroep West besloot Lenie te bezoeken met een verrassing, maar haar verhaal zorgt voor verdriet. Veel ouderen kampen namelijk met eenzaamheid.
Weinig contact
Lenie verloor 34 jaar geleden een zoon aan de ziekte ALS. Hij werd maar 37 jaar oud. “Mensen storten allemaal wat om de ziekte uit de wereld te helpen. Voor hem helpt het niet meer,” zegt ze nuchter. “Maar er zijn nog zoveel anderen.”
Ze praat er rustig over, maar het gemis is duidelijk voelbaar. Haar andere kinderen kijken niet naar haar om. Ze komen bijna nooit lang en zelfs telefoontjes zijn er maar weinig.
Eenzaamheid
De dagen zijn daardoor lang en leeg. Lenie ziet soms urenlang niemand. “Je kijkt naar buiten en er gebeurt niks,” vertelt ze. “Als de zon schijnt komen er misschien een paar kinderen voorbij uit het andere blok. En verder is het hier stil. Zo stil.” De kleine dingen worden daardoor groot: een vogel in de boom, iemand die langsloopt, dat is het nieuws van de dag voor haar.
Die eenzaamheid doet wat met een mens, geeft Lenie toe. “Daar ga je langzaam kapot aan,” zegt ze met een trillende stem. Ze is er duidelijk over: het gemis aan aandacht en gezelschap weegt zwaar. “Ze hoeven bij mijn begrafenis niet te janken, dat moeten ze nu doen.”
De buurvrouw
Gelukkig is er de buurvrouw Desiree die Lenie regelmatig ziet wanneer ze haar hond uitlaat. Ze maakte een praatje zwaait altijd even en ze houdt ook stiekem een oogje in het zeil.
Dat laatste bleek toch best een belangrijk moment want afgelopen winter ging het mis. Lenie gleed uit in haar tuin en bleef hulpeloos liggen. Het is een rustige straat waarin ze wonen, en pas na anderhalf uur werd ze gezien. Desiree was degene die haar zag liggen en ingreep.
Sindsdien hebben de twee vaste afspraken. Meerdere keren per week drinken ze samen thee en kletsen ze bij. Voor Lenie is dat van onschatbare waarde. “Dan vertel ik wat ik gezien heb,” zegt ze. “Een koolmees, een ekster, of twee kinderen die voorbijliepen. Dat is het dan.”
Te vaak alleen
Het verhaal van Lenie raakte buurvrouw Desiree zo erg dat ze besloot contact op te nemen met Omroep West. Ze vond dat Lenie aandacht verdiende. Verslaggever Johan stapte bij haar binnen met een tas vol cadeaus, maar vooral met wat tijd en interesse. Lenie reageerde verrast en zichtbaar blij. “Altijd leuk om een cadeautje te krijgen,” zegt ze, terwijl ze alles aandachtig bekijkt.
Tijdens het gesprek vertelt Lenie openhartig over haar leven. Ondanks haar leeftijd doet ze nog veel zelf in huis. Ze oogt verzorgd en helder, maar wanneer haar wordt gevraagd of ze gelukkig is, twijfelt ze. “Niet altijd,” is dan het antwoord. “Ik ben te vaak alleen.”
Reddende engel
De verrassing is compleet wanneer ook de buurvrouw zelf even binnen wandelt. Lenie noemt haar een reddende engel. Desiree vertelt dat ze veel respect heeft voor hoe Lenie in het leven staat. “Ze probeert altijd de zonnige kant te zien,” zegt ze. “Maar als je dagenlang niemand ziet, dan is dat gewoon heel eenzaam.”
Met kerst in aantocht is het huis even gevuld met gezelligheid. Met lekkernijen, kleine cadeautjes en zelfs een molentje, waar Lenie dol op is. Even is de stilte weg en klinkt er muziek en gelach in huis.
Het is een droevig verhaal en het doet beseffen dat vooral tijdens de feestdagen veel (oudere) mensen zich eenzaam kunnen voelen. Laat dit een goede herinnering zijn om extra goed om te kijken naar onze naasten en mensen uit de buurt.
Hieronder kun je het hele interview bekijken: